ریحانه

در هر كاري كه مي‌خواهد انجام دهد، به خدا توكل مي‌كند؛ آنچنان كه گويي هيچ‌كس ديگري در عالم ندارد، نه دوستي و نه آشنايي، نه خانواده‌اي و اقوامي كه كمكش كنند، دستش را به ياري بگيرند؛ اگر جايي درمانده شد، به كمكش بشتابند… وقتي همين‌ها را از او مي‌پرسم، لبخندي بر لبانش نقش مي‌بندد و مي‌گويد: جوان! همين دوست و آشناها، خانواده و اقوام و… هم بخواهند كمكي به من كنند، بايد خدا كمك‌شان كند!
مي‌بينم راست مي‌گويد؛ درست كه دوست و آشنا و خانواده و اقوام هستند، اما مگر نه اينكه همه‌شان بنده‌هاي خدا هستند؛ مگر نه اينكه خودشان محتاج كمك خدايند؛ مگر نه اينكه خدا نخواهد، نمي‌توانند قدم از قدمي بردارند؛ پس الهي به اميد خودت و نه بنده‌هايت… كه هر كه به دنيا رو كند، خداوند او را به همان واگذارد… پس هيچ مخلوقي نيست كه به غير خدا پناه برد، مگر اينكه دستش از اسباب و ريسمان آسمان‌ها و زمين كوتاه مي‌شود و اگر از خدا بخواهد، عطايش نكند و اگر او را بخواند، جوابي نگيرد… به خاطرت بسپار كه توانگري و عزت در دل مؤمن مي‌گردند و هرگاه به نقطه‌اي كه در آن توكل است، رسيدند؛ آنجا اقامت مي‌گزينند( و هر كه به خدا توكل كند، دشواري‌ها براي او آسان مي‌شود و اسباب برايش فراهم مي‌گردد…
اميدت را از همه خلايق بِبُر و به خدايت توكل كن كه هيچ توكل كننده‌اي گرفتار رنج و زحمت نمي‌شود و حقيقت يقين، در توكل است… ريسمان الهي را چنگ بزن و دلت را به او بسپار و به او اعتماد كن كه توكل، بهترين تكيه‌گاه است و دژ حكمت…
در همه كارهايت واقعاً به خدا توكل كن… وظيفه خودت را با اعتماد به خدا انجام بده؛ آن وقت ببين چطور دست خدا به همراهت مي‌آيد… ((فَإِنّ اللّهَ عَزيزٌ حَكيمٌ))؛ خدا غالب و قاهر است؛ اگر بخواهد، هيچ قدرتي در مقابل او نيست و حكيم است و كارهايش حكيمانه و بر اساس مصلحت و بي‌جهت كسي را تأييد نمي‌كند و هميشه بخوان ((وَ مَنْ يَتّقِ اللّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا * وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَ مَنْ يَتَوَكّلْ عَلَي اللّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنّ اللّهَ بالِغُ أمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللّهُ لِكُلّ‏ِ شَيْ‏ءٍ قَدْرًا)).